ÜZÜLEREK YAZIYORUM

;

 

 

Ne kadar utansak az!

Her şey hepimizin gözü önünde oldu ve herkes oradaydı!

Yirmilerinde bir yetim!

Becerikli, girişken ve daha hayatının baharında!

Daha yeni kaybetmiş dua ağacı olan babasını

Başında bir uslusu yok, Dur! Sus! Yapma evladım! diyecek.

 Ya sizin evladınız olsaydı üzülmez miydiniz?

‘Bir işe girer, bir baltaya sap olur belki.’ diye emanet ettikleriniz

sizin yokluğunuzda kurda kuşa yem etseydi çocuğunuzu.

Hiddetlenmez miydiniz?

 

* * *

 

Helal, haram demeden, sadece daha çok kazanmak için bir yetimi kullananlar,

Hiç sıkılmadı mı, değil yirmi, ellisindekini bile yoldan çıkaracak komisyonları servet olarak dökmeye önüne.

Akşam eve geldiklerinde eşlerinin gözlerine bakabildiler mi?

Beyt-ül Mâl’dan hak etmeden aldıkları ile çocuklarını büyütmekten hiç korkmadılar mı?

 

Biten, mahvolan sadece bir yetimin hayatı değil beyler!

Biten, mahvolan bu şehrin önde gelen “Ağaları, Beyleri”

Yanlışa dilleri lâl olup, gözlerini kaçıranlar.

Günahlarını o yetim gibi umarsızca paylaşmayıp gizli yaşayanlar!

 Kendinizi, yetimi ve bu şehri bitirdiniz.

Ne kadar utansak ne kadar utansanız az!

 

Ne, dindar nesil derdinde olduğunu söyleyip,

Hakkı haykırmaktan, yanlışa yanlış demekten çoktan istifa etmiş

güya “SİVİL” toplum kuruluşlarının temsilcileri!

 

Ne, her gün açılıştan açılışa koşan, bol bol sosyal medyada görüntü veren seçilmiş üyeler!

Ne vekiller, ne başkanlar, ne sarımsak başı, ne soğan başı!

Bu gidiş nereye? Diye sormadınız mı hiçbiriniz Allah aşkına?

Hani ilin emîri ilin eşkiyâsından da evliyasından da sorumlu idi?

 

Hiçbiriniz ona babalık, ağabeylik etmedi mi? Nasihatte bulunmadı mı?

Hiçbiriniz yakasına yapışıp kendine gel demedi mi?

Kimse elini omuzuna koyup bir derdin var mı diye sormadı mı?

 

Ben mi?

Ben de sorumluyum!

Sorumluluğu kabul ediyor ve utanıyorum.

Duyduklarımı dert edinip, yetimin omuzuna dokunup dertleşmediğime, ona nasihat etmediğime o kadar pişmanım ki!

Bir Müslüman Beldesinde bir yetim yitip gitti beyler!

Hepimiz sorumluyuz! Ne kadar utansak az!

 

* * *

Kastamonu dar gelmiş, tutmuş Ankara’ya terfi ettirmişler!

Becerikli ya! Bize de faydası olur, işimizi görür diye!

İşimize yarar diye diller lâl olmuş, gözlere perde inmiş.

Oradakileri de kandırmışlar!

 

Millet doğrudur, dürüsttür diye şehremini değiştirmiş!

Yeni gelen de vekâleti ittifaktan almış gibi kem küm eder olmuş!

Nihayet, Yüce İttifak ruhu Gâlip gelmiş!

Bu makam, mevkî ne menem bir işmiş?

Vicdanı tatile, insafı izne gönderirmiş.

 

* * *

Büyükler hep dermiş!

Bize Ömer'ler, Hamza'lar, Fatma'lar lazım diye. Öyle mi?

Keşke, önce Ömer, Hamza ve Fatma olmayı büyükler deneselermiş!

Yukarıdan aşağıya bir bahar iklimi yaysalar,

Ne olursa olsun ‘iktidar olmak’, ‘seçim kazanmak’ yerine önce ahlâk ve maneviyat deselermiş.

Aslanları kedilere boğdurmasalar, kuzuları kurtlara emanet etmeselermiş!

Tekkeye odunun bile eğrisini sokmasalarmış!

 

* * *

İl Sorumluları, Koordinatörler, bilmem ne başkanları bilmem ne sorumluları!

Kadı dağında çevrelenip, paketlenerek gönderilen laciler içindeki KOCA ADAMLAR!

 

Hiç mi halkın arasına karışmadınız?

Hiç mi kanaat önderlerini tek başına ziyaret edip, bir bardak çay içmediniz?

Hep mi sizi çevreleyenlerin anlattıkları ile rapor hazırladınız?

 

* * *

 

Belki içinizde de Ömer’ler vardı.

Bu yaşananlar yaşanmasın diye her türlü riski göze alıp sizlere anlattı.

Geçimsiz, uyumsuz diye fişlediniz, dikkate bile almadınız.

Ömerler dün kendilerine yapılanlara üzülmüştü.

Şimdi iyi ki vazifemizi yaptık, iyi ki ikaz edip vebalden kurtulduk diye Allah’a şükrediyor.

Şimdi üzülme sırası sizde.

Sizin dava dediğiniz şey hevâ ve heveslerinizden başka bir şey değilmiş arkadaş.

 

Diğer yazılar için tıklayınız...